Een borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS) is een ernstige psychische aandoening, die wordt gekenmerkt door een diepgaande instabiliteit van stemmingen, interpersoonlijke relaties, het zelfbeeld en gedrag. Deze instabiliteit verstoort vaak het gezins- en het beroepsleven, de langetermijnplanning en het individuele identiteitsgevoel. Oorspronkelijk werd gedacht dat mensen met BPS op de ‘grens’ van psychose verkeerden en dat mensen met een borderline-stoornis lijden aan een aandoening van emotieregulatie. Hoewel minder bekend dan schizofrenie of een bipolaire stoornis (een manisch-depressieve stoornis) komt BPS vaker voor en treft het 2% van de volwassenen, vooral jonge vrouwen. Er is een hoge mate van zelfverwonding zonder zelfmoordgedrag, evenals een aanzienlijk aantal zelfmoordpogingen en in ernstige gevallen zelfmoord. Patiënten hebben vaak behoefte aan uitgebreide geestelijke gezondheidsdiensten en maken 20% van de psychiatrische ziekenhuisopnames uit. Toch verbeteren ze met hulp in de loop van de tijd en kunnen ze uiteindelijk een productief leven leiden.

De symptomen van een borderline persoonlijkheidsstoornis

De symptomen van een borderline persoonlijkheidsstoornis omvatten: een zich herhalend patroon van instabiliteit in relaties, inspanningen om verlating te voorkomen, een identiteitsverstoring, impulsiviteit, emotionele instabiliteit en naast andere symptomen chronische gevoelens van leegte.

Het belangrijkste kenmerk van een borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS) is een wijdverspreid patroon van instabiliteit in interpersoonlijke relaties, het zelfbeeld en de emoties. Mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis zijn meestal ook erg impulsief en vertonen vaak zelfverwondend gedrag (bijvoorbeeld riskant seksueel gedrag, snijoperaties of zelfmoordpogingen).

Een borderline persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt zich bij de meeste mensen tijdens de vroege volwassenheid. Het onstabiele patroon van interactie met anderen in deze toestand is al jaren aan de gang en hangt meestal nauw samen met het zelfbeeld van de persoon en de vroege sociale interacties. Het gedragspatroon is in verschillende omgevingen aanwezig (bijvoorbeeld niet alleen op het werk of thuis) en gaat vaak gepaard met een vergelijkbare labiliteit (heen en weer fluctueren, soms op een snelle manier) van de emoties en de gevoelens van een persoon.

Mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis zijn voor omgevingsfactoren meestal gevoeliger dan de meeste mensen. De perceptie van een dreigende scheiding, een afwijzing of het verlies van externe structuur kan leiden tot diepgaande veranderingen in het zelfbeeld, de affectie, de cognitie en het gedrag.

Ze ervaren, zelfs wanneer ze worden geconfronteerd met een realistische tijdsgebonden scheiding of wanneer er onvermijdelijke veranderingen in plannen zijn, intense verlatingsangsten en ongepaste woede (bijv. een plotselinge wanhoop als reactie op een clinicus die het einde van het uur aankondigt, paniek of woede wanneer iemand die belangrijk voor ze is maar een paar minuten te laat komt of een afspraak moet annuleren). Ze kunnen geloven dat deze ‘verlating’ impliceert dat ze ‘slecht’ zijn. Deze verlatingsangsten houden verband met een intolerantie om alleen te zijn en een behoefte om andere mensen bij zich te hebben. Hun panische pogingen om verlating te voorkomen, kunnen impulsieve acties zoals zelfverminking of zelfmoordgedrag omvatten. Deze verlatingsangsten houden verband met een intolerantie om alleen te zijn en een behoefte om andere mensen bij zich te hebben. Relaties en de emoties van de persoon kunnen soms door anderen als oppervlakkig worden gezien of worden gekenmerkt.

Een persoonlijkheidsstoornis is een duurzaam patroon van innerlijke ervaring en gedrag dat afwijkt van de norm van de individuele cultuur. Om een ​​persoonlijkheidsstoornis te kunnen diagnosticeren, moet het gedragspatroon in twee of meer van de volgende gebieden worden gezien: cognitie (denken), affectie (gevoel), interpersoonlijk functioneren of impulscontrole.

Bij persoonlijkheidsstoornissen is dit duurzame gedragspatroon inflexibel en dringt door in een breed scala van persoonlijke en sociale situaties. Het leidt meestal tot grote problemen of beperkingen op sociaal, werk- of andere gebieden van het functioneren. Het patroon is stabiel en van lange duur en het begin kan worden teruggevoerd tot de vroege volwassenheid of de adolescentie.

Een persoon met borderline vertoont vaak ook impulsief gedrag en heeft voor het merendeel de volgende symptomen:

• Verwoede pogingen om verlating te voorkomen (of het verlaten nu werkelijk is of is ingebeeld)
• Een patroon van onstabiele en intense interpersoonlijke relaties, die worden gekenmerkt door afwisselend extreme idealisatie en devaluatie
• Identiteitsstoornis, zoals een significant en aanhoudend onstabiel zelfbeeld of zelfgevoel
• Impulsiviteit in ten minste twee gebieden die potentieel zelfbeschadigend zijn (bijvoorbeeld uitgaven, seks, drugsgebruik, roekeloos rijden, eetaanvallen)
• Terugkerend zelfmoordgedrag, gebaren, bedreigingen of zelfverminkend gedrag
• Emotionele instabiliteit als gevolg van een significante reactiviteit van stemming (bijv. intense episodische dysforie, prikkelbaarheid of angst die gewoonlijk enkele uren en slechts zelden meer dan een paar dagen duurt)
• Chronische gevoelens van leegte
• Ongepaste, intense woede of moeite hebben met het beheersen van woede (bijv. frequente weergaven van woede, constante woede, terugkerende fysieke gevechten)
• Voorbijgaande, stressgerelateerde paranoïde gedachten of ernstige dissociatieve symptomen

Omdat persoonlijkheidsstoornissen langdurige en aanhoudende gedragspatronen beschrijven, worden ze meestal op volwassen leeftijd gediagnosticeerd. Het komt zelden voor dat ze in de kindertijd of in de adolescentie worden gediagnosticeerd omdat een kind of een tiener zich voortdurend ontwikkelt en nog persoonlijkheidsveranderingen en rijping ondergaat. Als het echter bij een kind of een tiener wordt gediagnosticeerd, moeten de kenmerken minimaal één jaar aanwezig zijn geweest.

Een borderline persoonlijkheidsstoornis komt vaker bij vrouwen voor (75% van de diagnoses wordt bij vrouwen gesteld). Er wordt echter gedacht dat deze stoornis tussen 1,6 en 5,9% van de algemene bevolking treft.

Zoals de meeste persoonlijkheidsstoornissen zal BPS meestal in intensiteit met de leeftijd afnemen, met veel mensen die enkele van de meest extreme symptomen ervaren tegen de tijd dat ze 40 of 50 jaar oud zijn.

Uitgebreide kenmerken van een borderline persoonlijkheidsstoornis

Personen met een borderline persoonlijkheidsstoornis doen verwoede pogingen om een echte of een ingebeelde verlating te voorkomen. De perceptie van een dreigende scheiding, een afwijzing of het verlies van externe structuur kan tot diepgaande veranderingen in het zelfbeeld, de affectie, de cognitie en het gedrag leiden. Deze personen zijn erg gevoelig voor omgevingsfactoren. Ze ervaren zelfs wanneer ze met een realistische tijdsgebonden scheiding worden geconfronteerd of wanneer er onvermijdelijke veranderingen in plannen zijn intense verlatingsangsten en ongepaste woede (bijv. plotselinge wanhoop als reactie op een clinicus die het einde van het uur aankondigt, paniek of woede wanneer iemand die belangrijk voor ze is maar een paar minuten te laat komt of een afspraak moet annuleren). Ze kunnen geloven dat deze ‘verlating’ impliceert dat ze ‘slecht’ zijn. Deze verlatingsangsten houden verband met een intolerantie om alleen te zijn en een behoefte om andere mensen bij zich te hebben. Hun panische pogingen om verlating te voorkomen, kunnen impulsieve acties zoals zelfverminking of zelfmoordgedrag omvatten.

Personen met een borderline persoonlijkheidsstoornis hebben een patroon van onstabiele en intense relaties. Ze idealiseren potentiële verzorgers of geliefden tijdens de eerste of de tweede ontmoeting, eisen veel tijd samen door te brengen en delen vroeg in een relatie de meest intieme details. Ze kunnen echter snel schakelen van het idealiseren van andere mensen naar een devaluatie, het gevoel hebben dat de ander niet genoeg geeft, niet ‘voldoende’ is. Deze individuen kunnen zich in andere mensen inleven en koesteren, maar alleen met de verwachting dat de andere persoon ‘er zal zijn’ in ruil voor het voldoen aan hun eigen behoeften op afroep. Deze personen zijn vatbaar voor plotselinge en dramatische verschuivingen in hun kijk op anderen, die afwisselend kunnen worden gezien als weldadige steun of als wreed bestraffend. Zulke verschuivingen weerspiegelen vaak de desillusie van een verzorger wiens voedingskwaliteiten geïdealiseerd waren of wiens afwijzing of verlating wordt verwacht.

Er kan een identiteitsstoornis zijn, die wordt gekenmerkt door een opvallend en aanhoudend onstabiel zelfbeeld of zelfgevoel. Er zijn plotselinge en dramatische verschuivingen in het zelfbeeld, gekenmerkt door verschuivende doelen, waarden en beroepsambities. Er kunnen plotselinge veranderingen optreden in meningen en plannen over carrière, seksuele identiteit, waarden en soorten vrienden. Deze personen kunnen plotseling veranderen van de rol van een behoeftige smekeling tot een rechtvaardige wreker van een mishandeling in het verleden. Hoewel ze meestal een zelfbeeld hebben dat gebaseerd is op slecht of kwaad, hebben mensen met deze stoornis soms gevoelens dat ze helemaal niet bestaan. Dergelijke ervaringen treden meestal op in situaties waarin het individu een gebrek aan een zinvolle relatie, koestering en ondersteuning voelt. Deze personen kunnen in ongestructureerde werk- of schoolsituaties slechter presteren.

Personen met een borderline persoonlijkheidsstoornis vertonen in ten minste twee gebieden impulsiviteit, die potentieel zelfbeschadigend zijn. Ze kunnen gokken, onverantwoord geld uitgeven, eetbuien hebben, misbruik maken van middelen, deelnemen aan onveilige seks of bijvoorbeeld roekeloos rijden.

Personen met een borderline persoonlijkheidsstoornis vertonen soms ook terugkerende zelfmoordgedragingen, gebaren of bedreigingen of zelfverminking. Een voltooide zelfmoord komt bij 8-10% van dergelijke personen voor en zelfmutilatieve handelingen (bijv. snijden of branden) en zelfdodingdreigingen en -pogingen komen zeer vaak voor. Recidiverende suïcidaliteit is vaak de reden dat deze personen hulp nodig hebben. Deze zelfdestructieve handelingen worden meestal versneld door een dreiging van een scheiding, een afwijzing of door de verwachting dat ze een grotere verantwoordelijkheid op zich moeten nemen. Zelfverminking kan optreden tijdens dissociatieve ervaringen en brengt vaak verlichting door het vermogen om te voelen of door het gevoel van boosaardigheid van het individu te verminderen te bevestigen.

Personen met een borderline persoonlijkheidsstoornis kunnen affectieve instabiliteit vertonen, die te wijten is aan een duidelijke reactiviteit van de stemming (bijv. intense episodische dysforie, prikkelbaarheid of angst die gewoonlijk een paar uur duurt en slechts zelden meer dan een paar dagen). De fundamentele dysfore stemming van mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis wordt vaak verstoord door perioden van woede, paniek of wanhoop en wordt zelden verlicht door perioden van welzijn of tevredenheid. Deze episodes kunnen de extreme reactiviteit van het individu ten opzichte van interpersoonlijke stress weerspiegelen.

Personen met een borderline persoonlijkheidsstoornis kunnen last hebben van chronische gevoelens van leegte. Ze zijn gemakkelijk verveeld en zoeken constant naar iets om te doen. Personen met een borderline persoonlijkheidsstoornis brengen vaak een ongeschikte, intense woede tot uiting of hebben moeite om hun woede te beheersen. Ze kunnen een extreem sarcasme, een blijvende verbittering of verbale uitbarstingen vertonen. De boosheid wordt vaak uitgelokt wanneer een verzorger of een geliefde als nalatig, achterhoudend, ongeïnteresseerd of iemand die hen in de steek laat wordt gezien. Dergelijke uitingen van woede worden vaak gevolgd door schaamte en schuldgevoelens en dragen bij aan het gevoel dat ze hebben dat ze slecht zijn.

Tijdens perioden van extreme stress kunnen voorbijgaande paranoïde ideeën of dissociatieve symptomen (bijv. depersonalisatie) optreden, maar deze zijn over het algemeen van onvoldoende ernst of duur om een ​​aanvullende diagnose te rechtvaardigen. Deze episodes komen het vaakst voor als antwoord op een echte of een ingebeelde verlating. De symptomen zijn meestal van voorbijgaande aard en duren slechts minuten of uren. De echte of de waargenomen terugkeer van de verzorgende zorg van de verzorger kan leiden tot een vermindering van de symptomen.

Hoe wordt borderline vastgesteld?

Persoonlijkheidsstoornissen, zoals BPS, worden typisch door een opgeleide professional in de geestelijke gezondheidszorg, zoals een psycholoog of een psychiater gediagnosticeerd. Huisartsen en artsen zijn over het algemeen niet opgeleid of goed toegerust om een ​​dergelijke psychologische diagnose te kunnen stellen. Dus terwijl je in eerste instantie een huisarts over dit probleem kunt raadplegen, moeten zij je voor de diagnose en de behandeling naar een professional in de geestelijke gezondheidszorg doorverwijzen. Er zijn geen laboratorium-, bloed- of genetische testen, die worden gebruikt om de borderline persoonlijkheidsstoornis te diagnosticeren.

Veel mensen met deze aandoening zoeken geen behandeling. Mensen met persoonlijkheidsstoornissen zoeken in het algemeen niet vaak naar een behandeling totdat de stoornis het leven van een persoon aanzienlijk begint te verstoren of anderszins beïnvloedt. Dit gebeurt meestal wanneer de coping-middelen van een persoon onvoldoende worden om met stress of andere gebeurtenissen in het leven om te gaan.

Een diagnose voor een borderline persoonlijkheidsstoornis wordt gedaan door een professional uit de geestelijke gezondheidszorg, die de symptomen en de levensgeschiedenis vergelijkt met het hier vermelde. Zij zullen bepalen of de symptomen voldoen aan de criteria die nodig zijn voor een diagnose van een persoonlijkheidsstoornis.

De behandeling van een borderline persoonlijkheidsstoornis

Psychotherapie heeft bij deze aandoening bijna altijd de voorkeur en medicijnen kunnen worden gebruikt om de stemmingswisselingen te helpen stabiliseren. Er bestaat veel controverse omtrent de overmedicatie van mensen met deze stoornis.

Psychotherapie

Zoals bij alle persoonlijkheidsstoornissen is psychotherapie de voorkeursbehandeling bij het helpen van mensen om dit probleem te overwinnen. Hoewel medicijnen meestal enkele symptomen van de aandoening kunnen verhelpen, kunnen ze de patiënt niet helpen om nieuwe copingvaardigheden, emotieregulatie of andere belangrijke veranderingen in het leven van een persoon te leren.

Een in eerste instantie belangrijk aspect van psychotherapie is meestal een contract met de persoon om ervoor te zorgen dat ze geen zelfmoord plegen. Suïcidaliteit moet gedurende de gehele duur van de behandeling zorgvuldig worden beoordeeld en gevolgd. Als suïcidale gevoelens ernstig zijn, moeten medicijnen en ziekenhuisopname serieus worden overwogen.

Meer specifiek, de therapiemodules van DGT bevatten oefeningen voor het verbeteren van de zelfkennis, de emotieregulatie, angst-tolerantie en cognitieve herstructurering. Als een momentopname van DGT-therapie leren cliënten eerst hun ‘zelf’ kennen en accepteren (bijvoorbeeld: ‘Ik ben een sterke voeler’, ‘Ik heb de angst om verlaten te worden’) terwijl ze verantwoordelijkheid nemen voor bepaalde destructieve neigingen en erkennen deze te hebben gebruikt om hun sterke emoties te reguleren (bijv. ‘Ik bedreig mensen van wie ik houd’, ‘Ik heb snel een relatie, dus ik zal me niet eenzaam voelen’, ‘Ik snijd en brand mezelf’). Ze leren dat ze niet noodzakelijkerwijs slechte of gebrekkige individuen zijn, maar dat hun driften en acties typisch dienen als kortetermijnstrategieën om grote angstdendensen te verlichten, terwijl ze hun leed op de lange termijn behouden.

Door nieuwe vaardigheden te leren, kunnen ze hun zelfdoeltreffendheid om situaties adequater te behandelen wanneer sterke negatieve emoties ontstaan verbeteren. Eén oefening houdt bijvoorbeeld in dat je een ijsblokje in de hand houdt wanneer een persoon een emotioneel reactieve drang om zichzelf te schaden heeft.

Ziekenhuisopname

Ziekenhuisopname is vaak een probleem bij mensen die lijden aan een borderlinepersoonlijkheidsstoornis, omdat ze zo vaak naar de eerstehulpafdelingen van het ziekenhuis gaan en soms op ziekenhuisafdelingen vanwege een ernstige depressie worden gezien.

Mensen met deze aandoening worden vaak tijdens een crisis naar een centrum voor geestelijke gezondheidszorg, hun therapeut of naar de spoedafdeling van het ziekenhuis gebracht. Hoewel een Eerste Hulp een onmiddellijke bron van crisisinterventie voor de patiënt is, is het een kostbare behandeling en moeten regelmatige bezoeken aan de Eerste Hulp worden ontmoedigd. In plaats daarvan moeten patiënten worden aangemoedigd om extra sociale steun binnen hun gemeenschap te vinden (inclusief zelfhulp-ondersteuningsgroepen), contact op te nemen met een hotline van een crisis of rechtstreeks contact op te nemen met hun therapeut of behandelende arts. Het personeel op de Eerste Hulp moet oppassen om de persoon met een borderline persoonlijkheidsstoornis niet blind te gaan behandelen in combinatie met een andere reeks therapeuten of artsen die de patiënt in een andere faciliteit voor hetzelfde probleem behandelen. Er moet zelfs voordat medicatie wordt toegediend die gecontra-indiceerd kan worden door de behandelaar van de primaire behandeling zo snel mogelijk contact worden opgenomen met de behandelende arts of de primaire therapeut van de cliënt. Crisisbeheersing van het directe probleem is meestal de sleutelcomponent voor een effectieve behandeling van deze aandoening wanneer deze zich een spoedafdeling van een ziekenhuis voordoet, met ontslag naar de gebruikelijke zorgverlener van de patiënt.

Medicatie

Tijdens korte reactieve psychosen kunnen lage doses antipsychotica nuttig zijn, maar ze zijn meestal geen essentiële toevoegingen aan het behandelingsregime omdat dergelijke episodes meestal zelfbeperkend en van korte duur zijn.

Het is echter duidelijk dat lage doses hoog-krachtige neuroleptica (bijv. Haloperidol) nuttig kunnen zijn voor ongeorganiseerd denken en sommige psychotische symptomen. Depressie is in sommige gevallen vatbaar voor neuroleptica. Neuroleptica worden met name aanbevolen voor de hierboven genoemde psychotische symptomen en voor patiënten die woede vertonen die onder controle moet worden gehouden. De dosering zou over het algemeen laag moeten zijn en de medicatie mag nooit zonder adequate psychosociale interventie worden gegeven.

Antidepressiva en anti-angstmiddelen kunnen indien van toepassing geschikt zijn tijdens bepaalde tijden in de behandeling van de patiënt. Als een cliënt zich bijvoorbeeld presenteert met ernstige suïcidale gedachten en intenties, kan de clinicus het voorschrijven van geschikte antidepressiva serieus overwegen om de gedachte te helpen bestrijden. Medicijnen van dit type moeten echter voor langdurig gebruik worden vermeden omdat de meeste angst en depressie rechtstreeks te maken heeft met kortetermijn- en situationele factoren die snel in het leven van het individu zullen komen en gaan.

Zelfhulp

Zelfhulpmethoden voor de behandeling van deze aandoening worden vaak door de medische professie over het hoofd gezien omdat er maar weinig professionals bij betrokken zijn. Het aanmoedigen van het individu met een borderline persoonlijkheidsstoornis om extra sociale steun te krijgen, is echter een belangrijk aspect van de behandeling. Er zijn veel steungroepen binnen gemeenschappen over de hele wereld die toegewijd zijn aan het helpen van mensen met deze aandoening om hun gemeenschappelijke ervaringen en gevoelens te delen.

Patiënten kunnen worden aangemoedigd om met mensen die ze ontmoeten binnen steungroepen nieuwe copingvaardigheden en emotieregulatie uit te proberen. Ze kunnen een belangrijk onderdeel zijn van het vergroten van de vaardigheden van het individu en het ontwikkelen van nieuwe, gezondere sociale relaties.

Misvattingen over borderline

Het krijgen van de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS) lijkt misschien verwoestend. Er is veel verwarring over wat BPS echt betekent en hoe het daadwerkelijk wordt behandeld.

Personen met borderline zijn manipulatief

BPS is het resultaat van een combinatie van oorzaken, waaronder biologische factoren en een voorgeschiedenis van invaliditeit, wat kan resulteren in een onvermogen om emoties te reguleren. Stel je een belcurve van emotionaliteit voor, stelde Baugh. "Mensen aan het meer emotionele einde van het spectrum (zoals mensen met een borderline-stoornis en veel goede therapeuten) worden gemakkelijker en sterker geactiveerd door gebeurtenissen in hun omgeving en het duurt langer voordat ze terugkeren naar de basislijn, maar ze kunnen de vaardigheden leren om om te gaan met deze intense emoties.

Een voorbeeld: een emotioneel kind groeit op in een stoïcijns gezin, waar hij voortdurend wordt verteld om te kalmeren. Hij probeert de regels van het gezin te volgen door het bewustzijn van zijn emoties te onderdrukken. Naarmate de intensiteit van zijn emoties oploopt, barst het uiteindelijk uit de zone waar het kan worden genegeerd. Wanneer dit gebeurt, lijken de emoties van 0 naar 60 te gaan op de snelheidsbaan met emoties en hun intensiteit kan niet worden gecontroleerd. Op dat moment moet iedereen in het gezin ermee omgaan en omdat mensen emoties nodig hebben waarop gereageerd wordt, versterkt dit alleen de persoon die in emotionele uitersten komt. Daarom wordt dit de enige manier waarop de persoon weet hoe hij emotionele situaties moet beheren. Met andere woorden, een persoon met een borderline persoonlijkheidsstoornis maakt zelden een bewuste beslissing om iemand te manipuleren. Wanneer een persoon niet aan zijn behoeften voldoet, nemen ze hun toevlucht tot extreem gedrag. Dit gedrag wordt dan versterkt wanneer familieleden of mensen die normaal geen aandacht op hen vestigen, naar binnen stormen, zei hij. Wanneer geliefden worden opgebrand, begint bij de persoon met BPS het gedrag te escaleren.

BPS is levenslang

In een recent onderzoek van patiënten met een BPS, die in het ziekenhuis werden opgenomen en vervolgens werden ontslagen, voldeed op enig moment in een follow-up periode van zes jaar 70% niet langer aan de criteria voor de stoornis. Van de mensen die niet langer aan de criteria voor de stoornis voldeden, heeft 94% van hen in de zes jaar nooit weer aan de criteria voldaan.

Mensen met BPS doen niet hard genoeg hun best

Het is niet zo dat cliënten niet gemotiveerd zijn, maar dat er een significante emotionele, cognitieve en gedragsmatige ontregeling met de aandoening wordt geassocieerd. Mensen realiseren zich niet hoe groot hun tekorten zijn. Velen zijn erg intelligent, getalenteerd en productief, dus het is moeilijk te geloven. De persoon doet het beste wat hij zijn huidige mentale toestand kan geven.

Tot slot

Niet alleen is borderline moeilijk te hanteren door de persoon zelf, maar ook de omgeving kan het hier erg lastig mee hebben. Zonder altijd mee te moeten gaan in de stemmingswisselingen, is het voor de omgeving vooral een kwestie van aanpassen. Maar nog belangrijker: Borderline is wel degelijk te behandelen, en in veel gevallen met positief resultaat.

Bronnen

www.borderlinepersonalitydisorder.com/what-is-bpd/bpd-overview/

www.psychologytoday.com/us/conditions/borderline-personality-disorder

www.psycom.net/depression.central.borderline.html